Süper yakışıklı Haluk yanımıza döndüğünde rengi atmıştı. Salonun karanlığında bile bembeyaz olduğu belliydi.
Arayan Faruktu, cinayet suçuyla tutuklanmış.
Şaşkınlıkla ona baktık.
Anlamadım? dedi Nişantaşı kızı kılıklı karısı Canan.
Bir minibüs şoförünü öldürdüğü suçlamasıyla tutuklamışlar.
Bunu söylerken bana özür dilercesine bakıyordu, böylesine hoş olabilecek bir geceyi cinayetle mahvettiği için.
Her şey böyle başladı. İstanbulun en gözde, sevilen ve pahalı gece kulüplerinden birinde, canım arkadaşım Ponpon sahnede şaşaalı şovunu yaparken bir cinayet daha kucağıma düşüverdi. Dedektiflik damarım hemen kabarıp, içimde birşeyler kıpır kıpır etti.
Elbette bir öncesi vardı. Aslında hayatımın en depresif dönemlerinden birinin tam içindeydim. Bir renk olacaksa koyu mordu. Adeta bir ametistin içine hapis olmuştum.
Evden çıkmayalı uzun zaman oluyordu. Günlerdir tıraş olmamıştım. Önünden geçerken gözüm aynaya takılınca gördüğümü tanıyamıyordum: Kadavrayla hayalet arası bir şeydi. Bu ben olamazdım. Kendimi derin bir depresyondan kurtaramıyordum. Elbette ilk terk edilişim değildi, ama bu seferki farklıydı.
